Przygoda na Świętokrzyskim Szlaku - od Św. Katarzyny do Św. Krzyża

Powiedziano nam – Góry Świętokrzyskie to takie niskie pagórki, po których można bez wysiłku wędrować – uwierzyliśmy. Powiedziano nam – do Świętej Katarzyny bez problemu dojedziecie busem na szlak – uwierzyliśmy. Powiedziano nam – szlak ze Świętej Katarzyny do Świętego Krzyża ma jakieś 17 km, więc jakieś 6 godzin drogi – uwierzyliśmy. Dziś ostrzegamy – jeśli Wam tak kiedyś powiedzą – nie wierzcie.



Ale mimo wszystko spakujcie plecak, zabierzcie ze sobą dobry humor i idźcie, a wszystko zostanie Wam wynagrodzone.

Jeżeli już teraz jesteście mocno ciekawi jak - obejrzyjcie przygotowany specjalnie dla Was krótki filmik i poczujcie niesamowity klimat Gór Świętokrzyskich:

Relacja: Na świętokrzyskim szlaku od Św. Katarzyny do Św. Krzyża

Zapraszamy na wycieczkę po jedynych w Polsce gołoborzach. To nasza piesza wędrówka na Łysice i Łysą Górę, którą upodobały sobie czarownice. Wycieczka wśród leśnych ścieżek, mostków i strumieni. Ah co za klimat! Więcej informacji o wycieczce: https://www.ruszajwdroge.pl/2013/10/na-swietokrzyskim-szlaku-od-sw-katarzyny-do-sw-krzyza.html Chcesz poznać więcej takich miejsc? Dołącz do Ruszaj w Drogę!

z Trzcianki do Św. Katarzyny czy vice versa?

Siedząc w naszej bazie wypadowej w Trzciance, doszliśmy do wniosku, że samo dostanie się na szlak z innego miejsca niż Święta Katarzyna stanowi nie lada wyzwanie. Szczerze mówiąc przewidywaliśmy problemy z powrotem do bazy, gdybyśmy chcieli wejść na szlak od strony Trzcianki i Świętego Krzyża i stamtąd iść do Świętej Katarzyny, zdecydowaliśmy się więc na opcję odwrotną. To znaczy, że jedziemy porannym busem do Świętej Katarzyny i stamtąd wchodzimy na szlak, potem przez  Łysicę aż do Świętego Krzyża. Dojazd miał być z przesiadką.

Przesiadka, której nie było

Nie wiem, czy zawdzięczamy to naszemu lenistwu, że wstaliśmy dopiero na busa o 8 rano, czy martwej godzinie między 8 a 11, faktem jest, że przesiadki nie było.

Nie poczekałeś - będziesz się smażył

Mieliśmy do wyboru – czekać albo iść. No to poszliśmy. Na oko nie było daleko. Tablica mówiła, że 6 kilometrów. Ponieważ mnie oczywiście liczby nic nie mówią, a 6 to zawsze mniej niż 10, stwierdziłam, że nie może być tak źle i że w dwie godziny (za które miał być jakiś transport), na pewno zdążymy już być na miejscu. Ale nie byliśmy. Szliśmy za to „w spiekocie dnia i w szarym pyle dróg” – a tak naprawdę przez asfalt środkiem pola i czuliśmy się jak dwa ziarnka kukurydzy toczące się przez środek rozgrzanej patelni.

Fotki pocieszenia

Kiedy już prawie docieraliśmy do Świętej Katarzyny, minęły nas chyba ze dwa czy może nawet trzy busy, ale tłumaczyliśmy sobie, że one wcale nie jechały z Górna (miejsca przesiadki). Pewnie po prostu wyjechały gdzieś zza rogu. I na poprawę humoru zrobiliśmy sobie postój z widokiem na Pasmo Masłowskie i Dolinę Wilkowską, gdzie zrobiliśmy sobie masę zdjęć tłumacząc, że to w nagrodę.

Na Łysicę start!

Wreszcie, po tych 6 kilometrach i około 3 godzinach drogi, udało nam się dotrzeć na początek szlaku i upragnionego cienia leśnych drzew. Na Łysicę nie tak wysoko - to tylko 612 metrów n.p.m. Co to dla nas. Zawsze to mniej niż  1000 m.n.p.m. Idziemy.

Ale generalnie wśród drzew, chłodek, tu mostek, tam kładka.Miło i przyjemnie. Jest cicho, świeci słońce, śpiewają ptaki.

W starciu bez szans

I nagle słyszymy tętent. Czy to konie? To nie konie - to pędziła na nas z góry sfora dzieciaków z plecaczkami. Gdyby były trochę bardziej żółte wyglądałyby jak – nie przymierzając – Minionki. Na wszelki wypadek usunęliśmy się w cień. Woleliśmy nie zostać stratowani na świętokrzyskich gołoborzach. Trochę zazdrościłam tym dzieciakom, że mają już z górki, bo przed nami dopiero zaczynała się wspinaczka.

Na szczęście daliśmy radę i już po chwili mogliśmy rozkoszować się widokiem gołoborzy i górskiej panoramy. 

Turyści liczni acz hałaśliwi

Okazało się, że szczyt Łysicy to całkiem popularne miejsce nawet jeszcze przed sezonem. Sporo dzieciaków, młodzieży, kilkoro turystów, niektórzy dość hałaśliwi. Nie zaznaliśmy tam oczekiwanego spokoju, toteż po krótkiej konsumpcji kanapek ruszyliśmy szlakiem dalej, opędzając się od wszędobylskich komarów.Ten odcinek był całkiem fajny, gdyż szło się cały czas z górki.

Lądowanie na betonie

Okazało się bowiem, że szlak wcale nie wiedzie szczytem gór, jak mogliśmy się tego spodziewać, ale schodzi do samego pola, gdzie rozpoczyna się mozolna kilkugodzinna wędrówka asfaltem – znowu w spiekocie dnia – gdzie cienia nie uświadczysz. I znowu poczuliśmy się jak te dwa ziarenka...

Choć przyznam, że widoki na osłodę pomagały znieść ten monotonny marsz…

Las - źródłem wytchnienia

Dobrze jednak było ponownie skryć się wśród zielonych liści drzew i pomimo że droga prowadziła cały czas tuż przy granicy lasu i pola, to jednak było to dużo przyjemniejsze doznanie niż niewygodny asfalt.

Nie wiem ile już zrobiliśmy kilometrów, gdy wyszliśmy na skraj lasu i rozpoczął się ostatni etap wędrówki. Czekało nas podejście na Święty Krzyż.

Po drodze mijaliśmy wioskę tematyczną w Hucie Szklanej, do której jednak nie mieliśmy już ani czasu ani ochoty zaglądać, choć z daleka wyglądała całkiem nieźle i najwyraźniej dzieciaki świetnie się tam bawiły.

Zdobędziemy Krzyż - Święty Krzyż... i zobaczymy gołoborza

Wejście na Święty Krzyż od strony Huty Szklanej to półgodzinny marsz po asfalcie, co niestety do najprzyjemniejszych doznań nie należy. Jednak zbyt blisko aby się poddać. Poza tym cały czas mamiła nas przewodnikowa obietnica jedynego takiego w Polsce widoku na panoramę gołoborzy. Zatem szliśmy… szliśmy…

i… o mały włos nie przeszliśmy. Okazało się bowiem, że mityczne gołoborza oglądać można jedynie z platformy widokowej, na którą wchodzi się zbaczając lekko ze szlaku, przy budce z biletami do parku.

Ale za to jaki to widok! Cudowny! Stoisz, patrzysz i nie chce ci się z miejsca ruszyć. Tak też było z nami.
Staliśmy i gapiliśmy się przed siebie jak zauroczeni.

Cykaj, cykaj i znikaj!

W pewnym momencie Maciej zorientował się, że może warto zrobić kilka zdjęć, dopóki prawie nikogo tam nie ma. W samą porę! Ledwie cyknął ostatnią fotę, ponownie usłyszeliśmy tętent. I zgadnijcie co to było…

Kolorowe jarmarki 

Stamtąd do Sanktuarium Świętego Krzyża już tylko rzut beretem. Byliśmy tam już wcześniej. I podobnie jak wcześniej, miejsce nie zrobiło na nas  uduchowionego wrażenia. Dużo gwaru, dużo szumu, klimat odpustowy, z tym że akurat wszyscy już się zbierali do domów, więc ledwo na kawę się załapaliśmy (trzeba było niemało sprytu, aby na nią zapolować, bo wszystkie panie z budek już zamykały interes). A jak się domyślacie, człowiek po 23 km przebytych na piechotę, to by się już jednak kawy napił.

Ostatnie kilometry

I kiedy już prawie mieliśmy schodzić ze Świętego Krzyża do pobliskiej Trzcianki, Maciek rzucił hasło – dlaczego nie do Nowej Słupi? No w sumie dlaczego nie. Skoro tyle już przeszliśmy, to te dodatkowe kilka kilometrów nie zrobi nam aż takiej różnicy. Poszliśmy.

Piwo, bar i PKS

Do Nowej Słupi doszliśmy i owszem. Ale sił starczyło nam już tylko na to, żeby napić się piwa w miejscowym barze. Stamtąd zabraliśmy się PKSem do Trzcianki i były to najdroższe dwa kilometry, które kiedykolwiek przejechaliśmy autobusem!

Rachunek zysków i strat

Podsumowując, przeszliśmy tego dnia jakieś 25 km, zjedliśmy sześć kanapek, zrobiliśmy kilkaset zdjęć, wypiliśmy 3 litry wody mineralnej, dwie kawy i dwa piwa, weszliśmy na dwa szczyty górskie, zobaczyliśmy słynne gołoborza, obejrzeliśmy XIV stacji Drogi Krzyżowej i zapłaciliśmy 16 zł za bilet na autobus PKS z Nowej Słupi do Trzcianki, którym jechaliśmy dwa kilometry. I to wszystko w 8 godzin.

Więc proszę, nie pytajcie nas, czy żałujemy, że tego dnia nie spędziliśmy w biurze za biurkiem gapiąc się w nasze laptopy :)

Więcej górskich relacji:

• Wycieczka na szlaku z Trzcianki na Święty Krzyż
• Czy na Tarnicy grozi Ci hiperwentylacja?
• Historia pewnej kawy na Szczelińcu i w Błędnych Skałach
• Na szlaku do Śnieżnych Stawów
• Wycieczka na Połoninę Caryńską